මමත්ව

නිදි වරා
ඉන්නට නොහැකි සඳ
නිදි වදින්නට
ඉඩ දුනිමි
මා සිතට
දකිනු රිසියෙන්
සොඳුරු
අරුණැල්ල
මඟ හලෙමි
අඳුරේ වූ
තරු කැට

දනිමි තරු නැත මා
සමඟ අහිත
මන්ද
කවි ලියූ නිසාවෙන්
අරුණෝද
රිවි කිරණයට

ආදරය නුඹ නුඹට මිස
මට නම් නොවේමැයි
ලොව දහම
එය
සිතන්නේ කෙළෙස
නුඹ අපගමනය වෙන බව
එයින් පිට

වැරදුන දා එය
අනරුතකි
නුඹ නිසාවෙන් වුන
කළ හොඳ
මා මටම කරගත්තා
මිස
නැත නුඹ මා සමඟ
වුයේ
ඒ දින

මමත්වය
සමඟ
බැඳි ආලය...

නැත අහිතක්
එහෙත් නෙතෙහි
කඳුලක්
සැමදා රිදවූ සිත ලඟ
මිනිසත් බවේ සිනහවක්....