අපි දෙන්නා

වළාකුළු අයාලේ පාවුනා
සරා සඳ කළුවරේ සැඟවුණා
නුරා බිඳු රැගෙන
ඇය වැස්සක් වෙලා
ඔහේ
කොහේදෝ ඉඳ 
මගේ ලෝකෙට යාවුණා
අහම්බෙන්....
මොහොතකට......




මම නැවතුනා,
එක තත්පරේකට,
විඳගන්න,
ඒ පහස
තෙත,

වෙලෙන්නට තුරුලේ
අන්ධකාරයේ
රැජින ඇය.....




සඳ අඳුරේම රැඳුනා
සේපාලිකා සුවඳ ගැලුවා
මුහුදු රළ මොහොතකට
සසලව
නිසොල්මන් වී
නැවතුනා........



නැවත සඳ මුදුන් වෙන
රැය,
මා
තනිකොට දමා 
ඇය,
සයනයෙන් පිබිදුනා
දවටා 
ගත වටා
ඇගේ
මුදු සළුව...


නොදුටිමි 
එතැන් සිට ඇයව
කවදා කොතනකවත්ම,



දැනුනා 
ආදරය
දිනක් 
ඇය සිහියට නැගුන,



සෙවූවත් ඇයව, මම
ඇය 
ලoව තරුවලට
සිනාසී කතාවේ
නොදැක්කාසේ මාව

දුකයි ....
මට 
මා ගැනම,


ඒත්,
සිතලුවකි


ආදරෙයි 
ඇයත් මට


නොපෙන්වූවාට 
ඔය;




මම දුකින්


ඇය????


ඇය බියෙන්
මම ලo වෙයි
තව කාටවත් හොරෙන්....


මම???


මම බියෙන්
අහිමිවෙයි 
ඇ‍ය 
මට 
ලැබෙන්නට කලින්...



මම දුකින්


කළකිරීමෙන්,


සිත සිතා....


මා ගැනම...
ඇය ගැනද...


තවද


ලෝකෙට ඕනෑ 
හැටියට 
නටන




අපි දෙන්නා ගැනම...