පියාඹන්නට බැරිව ලතැවුණු
කුරුළු පැටවෙකු ගතිමි දෝතට
තෙත බරිත සුදු පිහාටුවක බර
දැණුනි දෝතට නොහැක දැරුමට

නමුදු සෙනෙහේ කරුණාව හිත
ලබා දුනි හීතලෙන් ගැහෙන කල
උණුසුම්ව තව තව තුරුළු වුණි
දමා යන්නට බැරිව මංසල

තත්පරෙන් තත්පරය දැනුණි
උණුසුම්ව දිගෑරෙන තටු
පැය ගෙවී ගොස් ගෙවුණි දවසක්
කුරුළු ගීයක් නැගුණි වී තුටු

අසෙනි වරුසා නතර වූවා
අහස නිල් වන් පාට වුවා
කුරුළු පැටවා අහස දුටුවා
"ඔබ මගේ කවුරුන්ද" ඇහුවා

පියාපත් සවි බලයි කීවා
"අහස මගේ මහ ගෙයයි" කීවා
පියාපත් මට නොමැති හින්දා
මා දමා යන බවක් කීවා

නිමක් නැති කළු වලා පාවී
නෙතේ අගිස්සකින් රැඳුනා
මහා මොරසන් වරුසාවකට පසු
දෙගොඩ තලමින් ගඟක් ගැලුවා

ගඟ දෙපස බිම් නිසරු වූවා...............